Grietje Bouman

Zielspiegelen gaat over ogen. Mijn ogen. Over kijken, bekeken en gezien worden. En natuurlijk over scheel zijn en wel of niet voldoen aan schoonheidsidealen.

Als kind probeerde ik mijn gezicht soms te verbergen achter mijn haar zodat de wereld mijn schele oog niet zou zien. Ik had altijd een 'goed' en een 'slecht' oog; alsof mijn schele oog niet gezien moest worden.

Toen ik als kleutertje in het ziekenhuis lag omdat mijn oog recht zou worden gezet kreeg ik mijn eerste pop. Ze had mooie blauwe ogen waarvan er één niet goed open ging. Ik hield niet van poppen maar voelde wel een soort verwantschap met deze... De operatie was overigens niet heel goed gelukt, ik keek maar een klein beetje minder scheel.

Als kind leed ik onder de pesterijen maar het schele oog ging door de jaren heen steeds meer bij mij horen. Ik las dat in de oude Indiaanse cultuur mensen die scheel zijn als heilig worden gezien omdat zij in twee werelden kunnen kijken. Zou ik op de verkeerde tijd in het verkeerde land geboren zijn?

Ik zie mijn ogen. Twee verschillende. Blauwgrijze glazigheid in melkachtig wit met daaromheen een minimaal kransje wimper. Daarmee moet ik het doen. Maar kijken kan ik, al zie ik dingen, mezelf, mijn ogen misschien anders dan de meeste mensen.

Ik zie mijn ogen. Twee verschillende. Blauwgrijze glazigheid in melkachtig wit met daaromheen een minimaal kransje wimper. Daarmee moet ik het doen. Maar kijken kan ik, al zie ik dingen, mezelf, mijn ogen misschien anders dan de meeste mensen.